Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Napędem do ciągłego poznawania świata przez człowieka jest jego ciekawość. Bez niej nie szukalibyśmy odpowiedzi na nurtujące nas pytania, nie prowadzilibyśmy badań, stalibyśmy w miejscu. Jak pokazuje historia czasem znajdujemy odpowiedzi na niezadane pytania, odkrywamy coś po prostu przypadkiem.

Dokładnie o tym jest ta książka, a w zasadzie zbiór anegdot o czasem większych, czasem mniejszych „eurekach”, które objawiły się w sposób niezamierzony. Jest ich tutaj kilkadziesiąt, a każda z nich zajmuje maksymalnie kilka stron, to pozycja więc, która będzie dobra na wyrywkowe czytanie.
Tim James pisze sprawnie, nie wchodząc w naukowe szczegóły, to literatura wybitnie popularnonaukowa. Jako normals uważam to za zaletę, po prostu zrozumiecie o czym pisze autor. Nie dowiecie się szczególnie dużo o świecie, poznacie historyjki, a być może, któraś zostanie wam w pamięci.

Posłużę się teraz takim pustosłowiem: to książka lekka, szybka i przyjemna. No cóż mam zrobić, tak mi się ją czytało, był to mile spędzony czas, nie rewolucyjny.

Instagram: Mateusz o książkach

.

Napędem do ciągłego poznawania świata przez człowieka jest jego ciekawość. Bez niej nie szukalibyśmy odpowiedzi na nurtujące nas pytania, nie prowadzilibyśmy badań, stalibyśmy w miejscu. Jak pokazuje historia czasem znajdujemy odpowiedzi na niezadane pytania, odkrywamy coś po prostu przypa...

Rozwiń

Zwiń

Od „Dżozefa” czytałem wszystkie książki Jakuba Małeckiego, niektóre nawet więcej niż raz. Łatwo się domyślić, że jestem dużym entuzjastą jego pisania. „Korowód” to książka o tyle tajemnicza, co dobra i emocjonalna.

Nie napiszę Wam o niej wiele, autor i wydawnictwo chcieliby, aby dla czytelnika była niespodzianką i taką też się okazuje. Na plecach książki, nie ma nawet opisu, a jedynie QR kod dla bardzo dociekliwych. Na pewno jest to utwór, który dzieje się na przestrzeni kilkunastu nawet lat i jest bardzooo bliski autorowi. Nie zdradzę nic więcej, nie będę psuł Wam radości z odkrywania kolejnych stron.

Jako wieloletni czytelnik Małeckiego czuję, że tą książką się do niego zbliżyłem, jest ona wybitnie „małecka” Łącznie się ze sobą kolejnych rozdziałów, zastosowane pewne chwyty, których dotychczas nie widziałem, sprawiły, że po przeżyłem tę historię i inaczej patrzę na wszystkie jego poprzednie publikacje. Mocna końcówka, po której cieszyłem się, że akurat musiał iść z psem, bo to pozwoliło mi ochłonąć. Bardzo to lubię w książkach, ten moment, kiedy kończę ostatnią stronę, a cała reszta dzieje się w mojej głowie.

Absolutnie nie zaczynajcie czytać Małeckiego od „Korowodu”, jest ona dla czytelników, którzy coś już jego przeczytali, a dla nich nie widzę innej drogi jak przeczytanie jej jak najszybciej.

Instagram: Mateusz o książkach

.

Od „Dżozefa” czytałem wszystkie książki Jakuba Małeckiego, niektóre nawet więcej niż raz. Łatwo się domyślić, że jestem dużym entuzjastą jego pisania. „Korowód” to książka o tyle tajemnicza, co dobra i emocjonalna.

Nie napiszę Wam o niej wiele, autor i wydawnictwo chcieliby, aby dla czyt...

Rozwiń

Zwiń

Stale zadajemy sobie pytanie: „Jak to możliwe, że dopuściliśmy Hitlera do jego czynów?”. Dlaczego nie został powstrzymany w sowim kraju, dlaczego tak długo nie potrafił zatrzymać go świat. Może stało się mimochodem, gdzieś w tle, a kiedy zorientowano się co się dzieje, było już za późno? O tym jest „Porządek dnia”.

Vuillard skupia się na początkach Hitlera, na jego dochodzeniu na szczyt. To niewielka książka, która przenosi nas na salony, na których działy się codzienne sprawy, które pozwoliły na największy kataklizm w historii Europy. Zobaczymy tutaj nazwiska, które znamy, koncerny, które znamy do dziś, a które to świadomie lub nie przyzwoliły na dojście tego okrutnika do władzy.

Nie jest tak, że zabrał on władzę siłą, nie jest tak, że stało się to z dnia na dzień. Był to proces długi, dziejący się gdzieś w tle, często poza obszarem myślenia zwykłych ludzi. W trakcie czytania czułem lekkie przerażenie, szczególnie kiedy rozpoznawałem techniki, które teraz stosuje zbrodniarz ze wschodu. Po to są takie książki, aby alarmować ludzkość i nie pozwolić, aby stały się to ponownie.

To nie jest rewelacyjne dzieło, a mimo tego polecałbym Wam ją przeczytać, choćby z tego względu, aby chwilę się pochylić na tym tematem.

Instagram: Mateusz o książkach

.

Stale zadajemy sobie pytanie: „Jak to możliwe, że dopuściliśmy Hitlera do jego czynów?”. Dlaczego nie został powstrzymany w sowim kraju, dlaczego tak długo nie potrafił zatrzymać go świat. Może stało się mimochodem, gdzieś w tle, a kiedy zorientowano się co się dzieje, było już za późno? O...

Rozwiń

Zwiń

To moje drugie zetknięcie z Johnem Steinbeckiem, po przeczytaniu „Myszy i ludzie” byłem zachwycony, nabyłem jego kolejne książki i tak sobie leżały ze dwa lata, czekając na swoją kolej. Głupi byłem, że tyle czekałem, ludzie kochani „Grona gniewu” to jest to co kocham w literaturze.

To powieść drogi, rodziny, która zmuszona jest do poszukiwania lepszego życia w czasach wielkiego kryzysu. Świetnie napisane postacie, które tworzą jedno ciało zwane rodziną. Działa jako opowieść fabularna, a i również kapsuła czasu z tamtego okresu. Polecam Wam się z nim zaznajomić, ciekawe jest nie tylko to co w książce, ale też to co wokół niej. Bieda, tragizm, beznadziejna sytuacja, naiwność, bezwzględny kapitalizm ukazany jest tutaj boleśnie realnie. Steinbeck sam pracował jako robotnik, był blisko i być może dzięki temu udało mu się napisać książkę tak wiarygodną jak ta.

Choć wydana niecałe sto lat temu, jest przekładalna na teraźniejszość. Bieda niewiele się zmienia na przestrzeni czasu. Steinbeck wytyka miejscową głupotę kapitalizmu, pokazując jak niesprawiedliwie urządziliśmy sobie świat. Obserwujemy rodzinę, która się rozpada i popada w coraz większą beznadzieję, wywołuje to w czytelniku duże emocje, a po to czytamy książki prawda?

To książka na tyle głęboka, że mógłbym napisać takich postów kilkanaście, a każdy kładłby nacisk na coś innego.

„Grona gniewu” to piękna, smutna i okrutna powieść, przeczytajcie ją. Ja zabieram się za kolejne dzieła Steinbecka, nie pozwalając im dłużej czekać na „stosie wstydu".

Instagram: Mateusz o książkach

.

To moje drugie zetknięcie z Johnem Steinbeckiem, po przeczytaniu „Myszy i ludzie” byłem zachwycony, nabyłem jego kolejne książki i tak sobie leżały ze dwa lata, czekając na swoją kolej. Głupi byłem, że tyle czekałem, ludzie kochani „Grona gniewu” to jest to co kocham w literaturze.

To po...

Rozwiń

Zwiń

Sztuczna inteligencja i edycja genów to temat nośny. Nie ma co się dziwić, stoimy zapewne u progu kolejnej rewolucji, trudno powiedzieć, czy największej, pewnie mówiono tak przed każdą. Patrząc jednak na czyste dane, będzie i jest ona szybka.

Jasna sprawa, że nadchodzące technologie będą do wykorzystania w sposób dobry i zły. Fajnie, że będziemy mogli wykluczać choroby genetyczne, niefajnie jak terroryści wpadną na pomysł, aby rozprzestrzeniać choroby. Super, że AI daje nam natychmiastowe odpowiedzi na trudne pytania, gorzej jak dojdzie do wniosku, że człowiek to słaby i zbędny element w świecie.

Mustafa Suleyman proponuje, aby spojrzeć na nadchodzące wydarzenia jako falę. Nie pierwszą w historii człowieka, a którąś z kolei, mogącą jednak nieść niespodziewanie negatywne skutki. Opisuje współczesną technologię, analizuje minione rewolucje, snuje wizje co może się stać z człowiekiem na skutek nadchodzącej fali. Jako osoba, która była wewnątrz organizacji kreujących nową technologię, a po części naszą przyszłość ma do tego niewątpliwe kompetencje.

Jak wspominałem to temat na czasie, słuchałem, czytałem, oglądałem o nim sporo i nie należę do grona osób, które szczególnie obawiają się tego co nadchodzi. Być może to naiwne i srogo się zaskoczę, zobaczymy. Ta książka nie zmieniła mojej postawy. Będzie dobra dla osób, niewiele wiedzący o współczesnej technologii (w tym biotechnologii). Dla mnie była trochę nurząca, zdecydowanie za długa, mocno powtarzająca się. Dużo mi obiecywano w trakcie czytania – opis tego co będzie w dalszych częściach książki zajmuje tyle ile sama dalsza część.

Będzie to niezła startowa pozycja o sztucznej inteligencji, dla bardziej zaawansowanych niekoniecznie.

Instagram: Mateusz o książkach

.

Sztuczna inteligencja i edycja genów to temat nośny. Nie ma co się dziwić, stoimy zapewne u progu kolejnej rewolucji, trudno powiedzieć, czy największej, pewnie mówiono tak przed każdą. Patrząc jednak na czyste dane, będzie i jest ona szybka.

Jasna sprawa, że nadchodzące technologie będą...

Rozwiń

Zwiń

Miłość jest uczuciem, które fascynuje mnie w najwyższym stopniu. Jeżeli mnie znacie albo obserwujecie, nie da się tego nie zauważyć. Jest w niej pewien mistycyzm, który człowiek próbuje odkryć. Pewnego rodzaju mistycyzmem z naszej perspektywy jest też Afryka. Zatem miłość na tym kontynencie to dopiero tajemnicą.

Konrad Piskała próbuje nam tę tajemnicę odkryć przemierzając Erytreę, Etiopię, Kenię, Ugandę i Tanzanie. Trochę mu się to udaje, a trochę nie. „Trzymaj się z dala kochanie” to zbiór migawek z różnych części Afryki. Szczególnie w pierwszej części mało jest o miłości, dostajemy więcej obrazu jak wygląda sytuacja we wspomnianych krajach, jak wygląda w nich sytuacja kobiet. Choć było to dla mnie bardzo ciekawe, odbiega jednak od głównego tematu publikacji. W drugiej części otrzymujemy już za to większą dawkę tekstów, w których widzimy miłość pod różną jej postacią.

Z pewnością autor wiele w swoim życiu widział, relacjonuje miejsca w których był, oddaje głos bezpośrednio swoim bohaterów. Należałoby zwrócić uwagę, że jest to pewien wycinek, świadomy czytelnik powinien wiedzieć, że na potrzeby reportażu pokazuje się te raczej gorsze części życia, nie mniej nie zaszkodziłaby pewna równowaga w samych tekstach.

Po przeczytaniu tej książki, wiem więcej o Afryce, niech to będzie rekomendacja do jej przeczytania.

Instagram: Mateusz o książkach

.

Miłość jest uczuciem, które fascynuje mnie w najwyższym stopniu. Jeżeli mnie znacie albo obserwujecie, nie da się tego nie zauważyć. Jest w niej pewien mistycyzm, który człowiek próbuje odkryć. Pewnego rodzaju mistycyzmem z naszej perspektywy jest też Afryka. Zatem miłość na tym kontynenci...

Rozwiń

Zwiń

Postawię tezę, że nie ma człowieka, który by naprawdę wiedział jak działa świat. To jak on funkcjonuje niekoniecznie jest czymś naturalnym, to bardziej wypadkowa mechanizmów i zależności, które wykreowała ludzkość. Możemy natomiast jak najbardziej się zbliżać do jego poznania.

Jeżeli czytaliście książkę „Liczby nie kłamią” to wiecie, że Vaclav Smil to naukowiec, który kocha liczby. Nie inaczej jest w „Jak naprawdę działa świat”, w publikacji, której przekazuje czytelnikowi wiedzę m.in. w zakresie energii, surowców, globalizacji. Snuje przewidywania dotyczące przyszłości naszej planety, dotyka problemu dekarbonizacji, szuka szans i zagrożeń w nadchodzących zmianach.

Bardzo często przywołuje wszelkie badania i wartości liczbowe, aby pokazać, że możemy żyć w iluzorycznym świecie podbudowanym dezinformacją. Żeby dojść do rzeczywistości powinniśmy znać i umieć interpretować dane, których mamy historycznie dużą ilość.

Pisze o trudnych aspektach w sposób z reguły popularnonaukowy, choć czasem potrafi się zapętlić w głęboką analizę podając wartości, pewnie niemożliwe do zapamiętania przez czytelnika, a czasem z kolei potrafi rozwlekać temat z natury rzeczy banalny. Ta nierówność w łatwości przyswaja i podania treść jest dla mnie minusem.

Nie jest to pozycja rewolucyjna, jestem jednak czytelnikiem, który w tym temacie przeczytał, obejrzał i wysłuchał wiele, ciężko więc mnie zadowolić. Jeżeli ciekawią Was badania i świat to uważam, że warto po nią sięgnąć.

Instagram: Mateusz o książkach

Postawię tezę, że nie ma człowieka, który by naprawdę wiedział jak działa świat. To jak on funkcjonuje niekoniecznie jest czymś naturalnym, to bardziej wypadkowa mechanizmów i zależności, które wykreowała ludzkość. Możemy natomiast jak najbardziej się zbliżać do jego poznania.

Jeżeli czy...

Rozwiń

Zwiń

Spotykamy na swojej drodze wielu ludzi, w danej chwili sądzimy, że będą na zawsze, okazują się jednak ulotni. Większość znajomości się kończy, na różny sposób: rozstaniem, kłótnią, pogodzeniem, zwykłym zapomnieniem. Sam wiele takich zakończeń przeżyłem, bardziej lub mniej zależnych ode mnie, będąc bardziej lub mniej zadowolonych z ich formy.

Do takiego typu rozważań otwiera nam drogę Ia Genberg. „Szczegóły” to podróż głównej bohaterki po minionych relacjach. Cztery rozdziały, każdy poświęcony innej osobie: Johanna, Niki, Alejandro, Brigitte to ubiegłe znajomości, ale nie zapomniane. Czytelnik dostaje obraz każdej z nich. Nagi obraz, a wszystko co pomiędzy sami musimy sobie dopowiedzieć, może odnaleźć w swoich wspomnieniach.

To zaleta i wada jednocześnie. Sądzę, że bardziej spodoba się damskiej części odbiorców. Ciężko było mi wejść w skórę bohaterki, a tym bardziej identyfikować się z sytuacjami, które opisuje. Są to historie i problemy, które dotykają raczej kobiet. Nie mając ich doświadczeń miałem utrudniony dostęp klucza, który otworzyłby mi emocje w mojej głowie. Bez nich tekst staje się tylko nużącą opowiastką.

Nie powiem, że to książka zła, pewnie wręcz przeciwnie. Z pewność nie jest dla każdego. Jest krótka, a koncept jest ciekawy, możecie sprawdzić.

Instagram: Mateusz o książkach

.

Spotykamy na swojej drodze wielu ludzi, w danej chwili sądzimy, że będą na zawsze, okazują się jednak ulotni. Większość znajomości się kończy, na różny sposób: rozstaniem, kłótnią, pogodzeniem, zwykłym zapomnieniem. Sam wiele takich zakończeń przeżyłem, bardziej lub mniej zależnych ode mni...

Rozwiń

Zwiń